Lohusa Depresyonu

Mucizevi bir eylem. Anne rahminde bir canlı. Annenin canı , kanı , nefesiyle beslenen bir varlık. 9 aylık bir süre. Uzun bekleyiş kontroller görmek için çabalar. Cinsiyetini öğrenmek , yeni gelecek aile ferdine eşyalar derken o gün geldi çattııı. 

Doğum anı başladı. 

Zorlu sürecin bitmesine bir kaç saat var. 

Hastane odası , doktorlar , hemşiler , doğum sancıları stresli saat dilimleri. Nihayet bebek geldi herkes sevme çabasında. Hoş yeni doğmuş bir bebek ne kadar anlar agucuk gugucuktan. 

Her neyse bebek sevme çabasında olan aile fertleri anneyi bi kenara atmış anne ilgi şevkat sevgi beklemektedir. Çünkü saatler boyunca ağrı ve sancı çekti.  

Nihayet hastane odasından çıkıldı eve gidildi. Bebek görmeye gelenler var. Her kafadan bir ses çıkan ortamda bulunuyor anne ve bebek. Streslenen ikili sinirlilik , huysuzluk durumları sergiliyor bu da misafirler tarafından yadırganıyor. Anne aslında orda depresyona girme aşamasında. 

Şu andan itibaren ben size kendi depresyonu mu anlatayım. 

9 ay 13 gün taşıdım Zilan Duru'mu karnımda. Sancılarım başlamıştı fakat bebeğim kanala girmemişti. Mecburen sezaryen doğum oldu ve ben sancı çekerken bana anestezi şeklim soruldu. Doktorum doğumum ani olduğu için anestezi şekillerini bana anlatamamıştı. Genel anestezi istedim çünkü korktum. Anestezi uzmanı spinal yapma konusunda çok diretti ve bende ısrarla genel dedim. 

Ameliyat olmuş bitmiş biz odaya çıkmışız. Herkes bebeğin başında iğrenç bir uğultu var. Tam o noktada nefret ettim bebeğimden. Emzirmek istemedim. Uyumak istedim onu reddettim. Bana ihtiyacı olduğu halde reddettim. 

Nihayet eve geldik dediğim gibi herkes eve hücum ediyor kırkı çıkmamış bebeği görmek için. Gelenlerin bi tanesi bana "aaa aynı doğum yapmamışsın gibi duruyor karnın" dedi orda yıkıldım. Sezaryen ile doğum yapınca iğne iplik gibi kalınmıyor ne yazık ki. 

Bebeğimi istemeye istemeye emzirirken pat diye odamıza dalınıyor bebeğim emmeyi reddediyordu. Hoş benim için güzeldi emilmemek. Ama kızım aç ve ağlıyor. Bir bomba daha "sütün yetmiyor aç bu !" Evet yetmiyor kardeşim! Çünkü daha yeni doğum yaptım ve bebeğimin damağı güçsüz. Anamın karnından sütüm var halde çıkmadım ya? 

Bunun gibi birçok olaybeni bebeğimden soğuttu. Ufacık bebeğe emdiği için bağırdığım oldu. Ne kadar korkunç. 

Günler böyle geçti ve ben birgün mama almak istedim. Sütten kesip mama verecektim aynı şey değilmiydi sonuçta. Oda doyuruyor bende doyuruyordum. İmdadıma annem yetişti sağolsun. Benim durumuma annemde gelmiş. Oda depresyona girmiş ve inatla emzirmiş. Ben bebeğimi seviyorum , onu ben doğurdum, benim kanım canım demiş. Bende aynısını yaptım 46 gün böyle geçti ben lohusalığı atlattım bebeğim kendini topladı. İnanın bütün ataklarım geçti nasıl mı? Emzirerek. Emzirmek anne ile bebeğin hem psikolojik hemde kalben bağlarını güçlendirir. Emzirin. Bebeğinizle siz ilgilenin anneniz veya kayınvalideniz değil. Siz ve eşiniz. Aile olan artık anne baba ve çocuktur. Ve dua edin. Yer gök duayla arkadaşlar dua edin. Zamanla bütün depresif hareketler geçiyor ve aranızda inanılmaz bir aşk oluşuyor. Emzirin ve dua edin. 

Resim alıntıdır. http://ekemis.com