Bizim Doğum Hikayemiz (41+4 hafta)

16 saatlik heyecan...

28.08.2015 sıcak bir Ağustos gecesi aile ile birlikte küçük minik bir parti veriyorduk. 

Eşim ve ailesi eğleniyor , gülüyor , sohbetler ediyor ve bu zamanın tadını çıkarıyorlardı. Fakat bende bir tuhaflık vardı. Ara ara sancılanıyor , mide bulantısı artı yanması ve ufak ufak belime ağrılar giriyordu. 

41 haftalık hamileliğin verdiği basınç ve bebeğimin tamamen etten kemikten bir hal alması ile kaba tabirle bebek batıyordu. İyice ağırlaşmıştım. 

İki gün önce ki doktor kontrolünde doktorumun dediği şey " karnın hala İnmemiş Doğuma bir gün veremem" demişti. 

İçim bir an olsun rahatlamıştı. Doktorumun dediği şeyleri aklıma getiriyordum ve "hala günüm var , bugün yürüyüş yapmadım bu yüzden olmalıdır" diye düşünüyordum.

Lakin ağrı ve şikayetlerime bir de ishal eklendiği. 

Eğlence içinde yemekler de yeniyordu tabii ki. Can'ım o kadar çok yemek istiyordu ki ama bir türlü yiyemiyordum. 

Bahçeden yukarı yavaş ve temkinli adımlar ile çıktım evime.

Hamile iken hep kese suyumun bir anda geleceği korkusu vardı. Şükür olmadı  ama bunu aklıma getirerek biraz dinlendim. Dinlendikten sonra geri aşağı indim.

Farkında olmadan kendimi araba bagajına tutunum ıkındığımı fark ettim.

Sanırım gelecek dedim ve eşime söyledim. 

Eve geri çıktım ve hastane çantamızı toplamaya başladık. Ağrılarım , sancım , bulantı ve ishalim geçmişti. 

Ta ki uyuyana kadar. 

O gece uyuyabildin mi diye sormayın tabii ki uyuyamadım. 

İnanın dakika tuttum her 3 dakika da bir tuvalete gittim. Malum ishalsin ve hamilesin. 

Kendini ne kadar tutabilirsin ki ? 

Sabah nasıl oldu nasıl uyudum hiç biri aklımda değil. 

Evet doktoru aramak aklıma gelmedi. Çok ilginçtir ki gerçekten gelmedi! 

Kahvaltı vaktiydi lakin hiç birşey yiyemedim. 

O günlerde eşimin ailesi hep benimleydi. 

Onlardan bana "muz ve bitter çikolata " hazırlamalarını rica ettim. Güya ishal geçireceğim. Haha siz de gülebilirsiniz |lol| 

Saat öğlen 11.30 du. Ağlama krizine girmiş iki büklüm oturuyordum. Sancım artmış ve kasılmalarımın dakikası çok aza inmişti. 

Toparlanmak aşağı inmek ve hastaneye gitmek tam 1 saat sürdü.

Artık gerçekten geliyordu !! Herkes seferber olmuştu. Kimi eşimi aramak istiyordu kimi ise aranmaması taraftarıydı. Eşimin heyecanı ve tez canı sağolsun heyecandan gelirken kaza yapacağını düşündük hepimiz. Lolxx 

Doktor odasına girdiğimde doktorum "neden beni aramadın!" Dedi. 

- abicim sen aklıma bile gelmedin İnan ki 

Kendi derdimden seni unuttum.

Vajinal muayene gerekti. Açılmam yoktu ama sancı çoktu. - "her an doğurabilir" dedi doktor beyciğim. 

Sancı var açılma Yok bu bebe nasıl doğacak ?! 

Aklıma sezaryen asla gelmedi. Ben hala ıkınma derdindeyim. 

Vajinal muayene ve sonrası çığlıklar eşliğinde odadan çıktım. Kesindi artık Zilan Duru geliyordu. 

Hastane Odama geçtiğimde NST için bağlanan lastiktilerden bile daralmıştım. 

Bir kaç dakika sonra sancılar arttı ve ebe gelerek tekrar vajinal muayene yapmak istedi. 

-"Sezaryenim ben !!!!" Diye sert çıktım. 

En nihayetinde sezaryen oldu. 

16 saat sonra ameliyathanede kendimi spot Işıklar altında narkoz beklerken buldum. 

En son anestezi uzmanı ile bir diyalog kurdum. 

- "Dilim uyuşuyor."

- "Normal" dedi ve bayılmıştım. 

Uyandığımda minik bir hamster süt içmeye çalışıyordu. 

:))))))

16 saat sonra bana hayatımın en güzel 9 ay 15 gününü yaşatan bir melek vardı kucağımda. 

Doğum asla korkulması gereken birşey değildir. Normal bir eylem olup her bayanın erişmesi gereken bir olgunluk , bir mevkidir. 

Yaradan öyle güzel yaratmıştır ki ; mekanizma , duyu , his hepsi bir arada mükemmel bir olaydır. 

Yaratıcı umarım her bayanı Anne mevkisine ulaşmasına vesile olur. 

Bunu okuyan güzel insan , güzel anne ! 

- Hayırlı doğumların olsun. Bir avazda !!